De eerste maand

Jaja, nu echt het eerste officiële bericht vanuit Gerlos. Het heeft even geduurd maar dan heb je ook wat.
Vrijdag natuurlijk eerst een lange reis gehad. ’s Morgensvroeg eerst naar Venlo gereden om daar onze rudi’s Bjorn en Jan-Jaap op te pikken. Jan-Jaap had in de morgen wat vertraging, maar dat kunnen we de NS niet kwalijk nemen. Hoe dan ook om 09:45 waren we uit Limland vertrokken richting Oostenrijk. Onderweg vrijwel geen file gehad, zelfs niet in München, moet je voorstellen!
Dat zorgde ervoor waren we rond 20:15 in Westendorf aankwamen, waar Jan-Jaap zijn arbeit als skileraar gaat doorbrengen. Jammer dat hij niet mee kwam naar Gerlos, maar het kan niet altijd meezitten. Onze bestemming in Gerlos was dan ongeveer om 21:30, waar we direct een leuk ontvangst kregen met wat uitleg. Het mag vanzelf spreken dat we niet veel later lagen te slapen en neem het ons dan ook vooral niet kwalijk dat we niet gelijk gingen ápres-skiën. Het onderkomen was ronduit goed en er stonden voor 3 personen bedden, waarvan 1 in de keuken. Logisch, oder? Maar de kamers waren ronduit schoon en het zag er allemaal compleet en verzorgd uit.

De volgende dag was Bjorn, onze belg waar ik het overigens goed mee kan vinden, nog een setje skischoenen kopen en snel daarna stonden we al op de piste met een skileraren seizoenspas die geldig is tot eind april. Het skiën ging gelukkig belachelijk slecht. Dat is mooi zodat ik de komende maanden daar nog aan kan werken.
Onze eerste dag was overigens ook de dag dat de piste open was. Ongelofelijk, er was gewoon bijna niemand en het gebied was dan ook helemaal dood. Ook in het dorp onderin.

Die 4 december in de avond hadden we de eerste bijeenkomst van alle leraren van michi’s schischule die eerst aan de anwärter deel gaan nemen. Daar heeft de volledige groep zich voorgesteld en heeft de skischoolchef ons een verdere uitgebreide uitleg gegeven. Ook is er ondertussen een nieuwe collega bijgekomen en wel een duitse jongen. Hij was werkelijk een sociaal persoon. Hij gaat ook deelnemen aan de anwärter. Omdat hij momenteel nog studeert gaat hij niet het hele seizoen les geven. Florian, zoals hij heet, gaat tot en met eind december 2010 les geven en komt dan halverwege februari terug om vervolgens weer tot en met eind maart verder les te gaan geven. We zijn nog veel met elkaar opgetrokken tot het eind. Al snel werd er ook met ons gedold: “Ik weet nog een goede grap… er slaapt een Duitser, een Belg en een Nederlander op de kamer”.
De verdere dagen hebben we de interne scholing gevolgd tot 9 december. Behoorlijk intensief omdat ik het Duits allemaal maar 50/50 kon volgen. Een voordeel is dat er veel herhaling was, dus ik had meerdere pogingen om het op te pakken. De anwärter stond direct na de interne scholing in de planning. Het schema is eerder krap dan ruim en de piste was de eerste week nog ronduit slecht. Gelukkig zou het nog als een dolle gaan sneeuwen de dagen die daarop volgen en er zullen daarbij angstaanjagende temperaturen bereikt worden. Wel onhandig want we moesten de komende 10 dagen de gerlospas rijden met een lengte van 20 km. Daarom werd sterk aangeraden om met de bus mee te rijden. Dat deed dan ook bijna iedereen. Maar avontuurlijk dat wij waren gingen we ervan uit dat het allemaal wel meevalt en we moesten dan ook nog eens 60 euro voor die onzin betalen. Jullie moesten eens weten hoeveel benzine daar van gehaald kan worden hier.

9 december begon de anwärter dus en onze dag was al om 7 uur begonnen. Half 9 moesten we in zell am ziller zijn en daar ging de anwärter na wat uitleg ungelaublich los! We hadden voor de komende 10 dagen een groepje van 9 personen waarvan 7 nederlands, 1 belg en 1 duits. Oja en in het begin nog een rus, maar die kon nog niet met pizza skiën. Dus die is gauw afgetaaid. We waren een van de weinige die zo veel Nederlandse in onze groep hadden. Deze 10 dagen kregen we praktijkles van 9 tot 15 uur en theorieles van 16 uur tot 18 uur. Vooral de theorie was goed te volgen na een vermoeiende dag skiën. Bij de eerste dag theorie kregen we een map met veel verschillende vakken waar we de komende 10 dagen mee aan de slag gaan. De praktijk bestond eigenlijk uit 6 onderdelen waaraan we gingen werken, waaronder: Einfuhring, Schuss, Pflug, Curven, Kannten/rutschen en Carven Grundstufe. Einfuhring was dan om mensen die nog niet eerder kennis hebben gemaakt met de skisport op de hoogte te brengen van verschillende algemene zaken. Wat daar ook toe behoorde waren standoefeningen zonder dat er echt geskied ging worden. Mensen het gevoel laten geven hoe een lange lat onder de voet aanvoelt en een beetje aan het evenwicht te oefenen. Schuss is de volgende stap: parallel skiën, zonder bochten te maken. Belangrijk bij dit onderdeel is dat er uitloop is. Pflug is de welbekende pizza, zonder bochten. Curven: pizza met bochten. Kannten/rutschen lijkt veel op schuss maar dat is het niet en Carven Grundstufe is een combinatie van parallel en pizza. In de bochten pizza en gerade fahren met pommes. Ook onze eigen techniek werd nog goed aangepakt omdat dit ook bij het examen van pas zou komen.

Donderdag, 2 dagen voor het examen moest iedereen verhuizen naar zijn definitieve plek en Bjorn en ik gingen als enige naar de mitarbeiderswohnung. We werden niet direct overdonderd met luxe.
Zaterdag was dan het examen wat begonnen was met een theorietoets waarop het praktijkexamen snel volgde. Iedereen kreeg daarvoor een nummer. Zaterdag in de middag werd dan bekend gemaakt wie er geslaagd was en kregen daarvoor een officiële oorkonde. 95% bleek zo geslaagd te zijn dus dat kwam de sfeer die avond enorm ten goede. Die avond was dan ook wel wunderbar te noemen. Die ochtend was iets minder toll omdat we met een semi-fit hoofd voor de eerste keer les moeten geven. Wel leuk was dat ik Niels, een nieuwe Nederlandse collega had ontmoet. Hij was er vorig jaar al voor het hele seizoen geweest en gaat nu nog 2 weken in de kerstvakantie meehelpen bij almi’s. Met hem ben ik dan ook de in die 2 weken veel omgegaan en op stap geweest. Die eerste dag les geven was echt ongelofelijk vermoeiend. Een dag in de mijnen werken kan werkelijk niet zo zwaar zijn. Ik zag die avond ook op tegen de rest van de week. Maar dat bleek een bekend fenomeen te zijn. Ook Bjorn die wist niet wat hij meemaakte. Ik merkte inderdaad op dat ik er elke dag meer plezier in kreeg en mijn gevoel om les te geven enorm groeide. Vrijdag, aan het einde van de werkweek had ik er dan ook wel een goed gevoel over en dat bevestigde de ouders omdat ik fooi heb gekregen en 9 van de 10 foto’s verkocht had. Wat het ook wel zwaar maakte was dat we doordeweeks ongeveer 3 keer op stap zijn geweest en daarbij elke keer een zorgeloze ochtend in gevaar bracht. 7 uur rinkelt de wekker elke dag gewoon weer.
Voor je het weet zit je dan alweer 3 weken in Gerlos. Vrijdagavond zijn we dan ook maar op stap gegaan om onze eerste werkweek te vieren en dat was werkelijk een fantastische avond. Die volgende ochtend hadden we vrij maar we hadden besproken om toch vroeg op de piste te staan. Ideaal, want die buitenlucht zorgt er voor dat we ons binnen een mum van tijd weer uitstekend voelde. Het weer en de condities waren wel enorm slecht. Oja, en het was vandaag kerst.

Zondag, onze start van de 4e week was het gewoon weer kei hard aan de slag. Begonnen was ik met 2 kinderen en die groep breide zich de volgende dag (maandag) snel uit tot 8 kinderen. Nog altijd beter dan de eerste week met 10 kinderen. ’s Avonds dan nog maar op stap. Een reden was vandaag niet nodig.
Langzaamaan werd alles al een klein beetje automatisme aan het einde van de week. Nieuw was dat we op oudejaarsavond aan de skishow mee gingen doen. Ons onderdeel was alles behalve spannend, maar je blijft natuurlijk een koning als je mee mag doen. Het bijbehorende vuurwerk was dan wel werkelijk indrukwekkend en er leek geen einde aan te komen. Dat hadden de Japanners goed in elkaar geknutseld.
Na de skishow zijn we gauw een maaltijd gaan bouwen en om ongeveer 11 uur stonden we in de Little Londen, opnieuw naar de meest domme muziek te luisteren. Toen het eenmaal 2011 was had ik daar geen flauw benul van. Niels vertelde me uit ervaring dat het vuurwerk wel werkelijk gevaarlijk is omdat alles alle kanten op knalt en niet op de meest professionele manier de lucht in geschoten wordt. Het vervelende is dat hij daar zelf opnieuw mee geconfronteerd werd en iets tegen zich aan kreeg. Ik heb overigens nog nooit zo veel vuurwerk bij elkaar gezien. De ene na de andere pijl werd gelanceerd. Tijd om volgens traditie een dikke sigaar te roken, hoe vies het ook is. Ongeveer half 1 stonden we weer binnen en hebben we nog enkele tot meerdere biertjes gedronken. Leuk dat we later nog onze oudere collega’s tegen kwamen die ik nog niet eerder zo heb gezien onder werktijd. Des te leuker gaat de sfeer dan worden als de werkweek weer begint. Thomas (niet de chef) is ongeveer 30 en Klaus is ongeveer 45.

Zaterdag ben ik met Bjorn, Judith en Sina een beetje wezen skiën in Zell am Ziller. Verbazingwekkend ging het eigenlijk erg goed, maar even later ben ik er daar onderuit gegaan als nooit tevoren. Ik was er zelf van geschrokken. Ondertussen is helaas ook onze duitse buddy Florian weg. Ook Niels vertrekt morgen. Dat waren nou verdorie net 2 mannen waar ik het goed mee kon vinden. Maar het skilerarenleven is enorm hard. Wel een goede zaak is dat Florian nog voor anderhalve maand terug gaat komen.
Bij thuiskomst vond het ik tijd om na 4 weken tijd maar eens aan een nieuwsbericht te werken. Goed, dit was um weer voor even. Spreek jullie later.

Bis Später!!